آموزش مهندسی در ایران در راستای توسعه پایدار

در سه دهة اخیر، در کشورهای صنعتی، توجه به توسعة پایدار محققین و مراکز صنعتی را بر آن داشته که در جستجوی راه‌ حل-هائی برای کاهش اثرات منفی ساختمان‌ها بر محیط زیست بوده و به ایجاد ساختمان‌های سبز بپردازند. از طرف دیگر کشورهای در حال توسعه بخاطر ایجاد زیربنای لازم برای بهبود شرایط زندگی شهروندانشان به توسعة پایدار اهمیت لازم را ‌نداده‌اند. آموزش و پرورش، به خصوص در رشته‌های مهندسی جزء ارکان لازم برای حفظ محیط زیست می‌باشند. مؤسسات آموزش عالی باید فلسفه حفظ محیط زیست را سرآمد کار خود قرار داده و کلیة برنامه‌های آموزشی خود را بر اساس این اصل مهم تنظیم کنند. برای تحقق چنین هدفی نیاز به کادر آموزشی متخصص و برنامه‌های تحقیقاتی برای ایجاد و توسعة فناوری‌های جدید در راستای کاهش اثرات منفی توسعه بر محیط زیست می‌باشد. آموزش و تربیت نسل جدیدی از محققین، مهندسین و اهل فن آگاه به مسائل مرتبط با محیط زیست برای طراحی و اجرای برنامه‌های رفاهی و عمرانی جزء لاینفک توسعة پایدار است. در این مقاله مفاهیم بنیادی مرتبط با آموزش مهندسی در ایران در راستای توسعة پایدار مورد بحث قرار گرفته و با توجه به راهکارهای بکار رفته در کشورهای صنعتی،پیشنهادهائی جهت تجدید در آموزش مهندسی در ایران ارائه شده است.